Toen we in december 2022 de uitslag kregen van het onderzoek in het Erasmus, was ze opgelucht dat het toen nog redelijk mee leek te vallen, maar het verdrietigste vond ze, dat het praten nooit meer beter kon worden.
We konden lezen en schrijven met elkaar, letterlijk. Zo hielp ik haar met oefeningen vanuit de logopedie en gaf ik haar aanwijzingen om duidelijker te praten. Tot op het laatst was ik denk de laatste die haar nog kon verstaan. Er werd vaak aan mij gevraagd wat bedoelt ze? Ik was haar verlengstuk. En dit zeg ik echt niet om goed over mezelf te spreken maar het was gewoon zo. Wij waren 1. Naarmate de zorg hoger werd ben ik het samen met mijn moeder gaan doen. Ik kon alles bij oma kwijt, waar ik mee zat of wat ik enorm leuk vond. Als ik wat verhalen van vroeger wilde horen, geheimen deelden we met elkaar. Of zij vertelde gewoon van alles aan mij, het maakte niet uit.

Het was een hele intense maar bijzondere reis die we samen hebben meegemaakt van mooie hoogtepunten tot diepe dalen.
Oma mankeerde van alles maar ze zei altijd, maak je maar niet zo druk om mij, ik wil jullie er niet mee belasten. Dus daarom belde ze vaak later om ons te melden wat ze nu weer had mee gemaakt of wat haar nu weer te wachten stond. Eigenwijs als dat ze was luisterde ze weinig naar ons als we weer eens hadden gezegd dat ze ons niet tot last was en dat we het graag wilden weten als er wat aan de hand was.

Er was in december 2022 tegen haar verteld dat ze zo voorlopig nog wel door kon gaan en dat ze nog voor een lange tijd thuis zou kunnen blijven wonen. Wat we toen nog niet wisten was dat nog geen 3 maanden later het noodlot toe zou slaan.

Ik ben oma tot het laatste toe blijven uitdagen om toch weer wat dingen te gaan doen. Ik ben zo blij dat ik haar, op zondagmiddag 7 januari naar buiten heb gekregen om nog 1 keer een rondje buiten te lopen. Ik ga niet zo snel akkoord met nee, en al helemaal niet bij haar, want ik merkte dat ze sinds haar diagnose zichzelf steeds meer terug trok. Ik zei tegen haar, van zielig gaan zitten wachten in een hoekje tot de dood, is nog nooit iemand beter geworden. Dus was ik steeds bezig om haar uit haar comfort te trekken en toch te laten genieten van wat het leven nog te bieden heeft. Gelukkig is mij dit redelijk vaak gelukt. En ja we hebben heus samen om de situatie zitten huilen, en dat is niet erg dat mag zeker. Zo lief dat ze bij mijn laatste huilbui bij haar thuis, mijn tranen nog wilde drogen.

Het was enorm moeilijk voor mij, om te moeten erkennen, dat het steeds slechter en slechter ging met haar. En ik heb zelf nooit de duidelijke vraag aan haar durven stellen, omdat ik diep van binnen heus wel wist dat ze er klaar mee was. Haar hart met liefde voor ons, wilde nog echt wel, maar haar hoofd, met het verdriet voor dit leven, wilde totaal niet meer.

Ik ben tot op het laatste moment, met veel plezier en liefde bij haar geweest. Zelfs toen communiceren niet meer echt ging, bleef ik haar begrijpen en vloog de tijd voorbij.

Maar hoe moeilijk ook, het is goed zo.
Mijn zorgtaak voor haar zit er op.
Ik ben mantelzorger af.